පාළු කනත්තක
තනිව ඇවිද ගිය
අඳුරු වලාවල
නිතර සැඟව ගිය
විඩාබර මගේ සිත...
කලක් පුරාවට
සෙවූ ආලය
හමුවුණා යැ යි
සිතා සැනසුණ
නිසල මගේ සිත...
සැනසුණෙමි මම
කියා හදවත
සිතූ සැණෙකින්
බිඳී වෙන් වුණු
ආලවන්තකම්
සිතින් ඉවසන
හඬන මගේ සිත...
පැමිණි අඳුරට ම
යළිත් ඇදී යන
පෙර ඇවිද ගිය
සොහොන් පිටියෙ ම
යළිත් පිය නඟන
පාළු මගේ සිත...
සදාකාලික
උරුම අඳුර ම
මහත් දයාවෙන්
වැළඳ ගන්නෙමි
කියා පවසන
අඳුරු මගේ සිත...
=== === === ===
"මළ ගිය තැනැත්තා නැවත සොහොන් ගැබට ම යාවි; අවතාරය නැවතත් අන්ධකාරයට ම යාවි."
0 comments:
Post a Comment