ලෝකය පුබුදු වන්නට සෙනෙහස ඕනේ...සෙනහස නොමැති තැන ලෝකයකුත් නෑනේ...
එදා විත්ති මෙදා තාලෙට
එදා විත්ති මෙදා තාලෙට....
...උසස් දේ සරලයි...ඇත්තටම ඒක එහෙමද?
කලක් තිස්සේ සිතේ සැඟවුණු
සිහින මල්වල ඵල නෙළන්නට
බලා සිටියා ඇය ලැබෙන තුරු
මගේ ආලයේ සුව විඳින්නට...
සහස් සිතුවිලි සිතේ රන්දා
අහස උසට ම සිහින කැන්දා
සිතේ ජය දද කෙහෙලි බන්දා
සිටියෙ මං, නුඹ මගෙ ම හින්දා...
දෛවයේ රුදු අතුල් පහරින්
ගියේ දිවිය ම සසල වීලා
මගෙ ම වූ නුඹ මොහොතකින් මා
අතැර වෙන දෙසකට ම ඇදිලා
කවදවත් ආදරය ලබනට පිනක්
නැති බව මට ම දැනිලා
බලා උන්නෙමි මගේ ආලය
දුරක යන සැටි සෙමින් මැකිලා...
ඉතින් දෛවය;
ඉවත ඇදී යන මගේ ආලය තවත් දුරට ම එක්ක පලයන්...
ඵල නො ගන්වා මගේ සිහින මල් දෛවෙ නුඹ ඒ මකා දාපන්...
සැලෙන හදවත රිදෙන තරමට කඳුළු දුක් මට තවත් දීපන්...
ඒත් මදි නම් ඉතින් දෛවය, උඹෙත් අප්පට "කවුද"කාපන්...
==== ==== ====
ලකී ධනංජය
2021.11.07
...සැනසෙනා අයුරු මට, කියා දෙන් සොඳුරියේ...
නොනැවතී ඇද වැටෙන පොද වැස්සෙ දිය වෙමින්
නෙත් පුරා ගලා යන කඳුළු යයි සැඟ වෙමින්
ගෙවෙන මුළු දිවියට ම පුරුදු වුණු තනි කමින්
සදා කල් බලා ඉමි මා සිත ම රවටමින්...
රාත්‍රිය ගෙවී යයි සිතුවිල්ලෙ නියැලෙමින්
දකින සිහිනයෙ පවා ඔබ හිඳී හිනැහෙමින්
නිදි වරන සිත කොනෙක යළි යළිත් ඇවිලෙමින්
ඔබ දුන්න විරහ ගිනි තිබේ හද රිදවමින්...
සැනසෙන්නෙ කොහොම මං ඔබ නැතුව මේ ලොවේ
කෙසේ පා නඟන්න ද ඔබ නොමැති දිවි මඟේ
හැර දමා ගියා සේ මොහොතකින් මගෙ සෙනේ
සැනසෙනා අයුරු මට, කියා දෙන් සොඳුරියේ... ලකී ධනංජය
2021.11.07
ලකී ධනංජය
ලකී ධනංජය
කාලය මැවූ වෙනසක අරුමේ...
උදෑසන හත පසු වී මිනිත්තු පහළොවක් පමණ ගෙවී ඇති බව හෝරා යන්ත්‍රය
දක්වනු පෙනේ. අසල පාසලේ යකඩ කටෙන් ඇසෙන ගී නාදය අවට විසිර යයි. මම නිහඬ ව ම
අසා සිටියෙමි. යොහානිගේ හඬ ඇසෙන බැවින් නැවතත් අවධානයෙන් සවන් දුන්නෙමි. එ
සේ ය. ඒ ඇය ම ය. මම කල්පනාවට වැටුණෙමි.
මීට වසර දහයකටත් පෙර,
පාසැල් උදාසන රැස්වීමේ මා ගීයක් කියූ අයුරු මට මතක ය. ගීයක් කිව්වා මිසක
ගීයක් ගැයුවේ නැති බව කිව යුතු ම ය. බෙලෙක්කයට බොරළු ගසන්නාක් මෙන් කර්කෂ
හඬින් ගී ගැයීමට නො හැකි බව මම දැන සිටියෙමි. එහෙත් නම කියූ පසු වේදිකාවට
නො යා සිටීම ද කළ නොහැකි ය. එ බැවින් වේදිකාව වෙත ගිය මම ගීතය ආරම්භ කළෙමි.
"මේ ජීවනයේ... මුලු සංසාරේ... උදාර යි... උදාර යි... ආදරේ..."
දෙවතාවක්
පමණ ඉහත පද පේළිය කියන විට ඇතැම් ගුරුවරුන්ගේ මුව ඇදවන අයුරු පෙනුණෙන් මම
විපිළිසර වූයෙමි. එවකට දෙක වසරේ වූ මා වෙත පැමිණි ගුරුතුමියක්,
"පුතේ ඔය වගේ සින්දු ඔය වයසෙදි කියන්නෙ නෑ නේ අපි, වෙන සින්දුවක් කියන්න"
යැ යි ඉතා ම කරුණාවෙන් කියූ අයුරු මතක ය.
"මං වෙන සින්දු දන්නෑනේ ටීච..."
මගේ පිළිතුරට කෝප ගත් ඇය,
"වයසට ගැළපෙන සින්දු කියන්න ඕන, නැත්තං බැහැලා යන්න..."
ලෙස කියා මා වේදිකාවෙන් නෙරපා දැමුවා ය.
ඒ ගීතයේ ඇති වරද කුමක් දැ යි මම අද වන තුරු ද නො දනිමි. මව්ගේ ආදරය ගැන ගීයක් පාසල් දරුවෙකුට ගැයීමට නොහැකි ඇයි දැ යි මට නොතේරේ.
මතකයන් අතරින් මා මිදුණේ චර බර චර බර වැනි ශබ්දයක් ශබ්ද විකාශනයෙන් ඇසෙන්නට වූ නිසා ය.
"ට හුඩු..!"
මට කියැවිණි. මේ ඇසෙන්නේ අපූරු රැපක් නොවේ ද..?
අගෙයි, අගෙයි...
එ
දා මව් ගුණ ගීයක ආදරය යන වදන තිබූ නිසා කියන්නට නොදුන් පාසලේ, අද
ගුරුවරුන් විසින් තෝරා වාදනය කරන්නට යෙදී ඇත්තේ රැප් සංගීතය ය. අගෙයි...
කාලය මැවූ වෙනසක අරුම ය.
අප නිවසට නිතර යනෙන අප හිතවත් දහම් පාසල් ගුරුතුමෙකු විස්තර කළ අත්දැකීමක් ද මේ සමඟ මට සිහිපත් විය. ඔහුගේ වචනයෙන් ම කිවහොත්...
'ලකී, ඉස්සර අපි දහම් පාසලෙන් ට්‍රිප් ගියා මතක ද? ඔයා නං පොඩි යි ඒ කාලේ. ළමා සාරි, සරම් ඇඳගෙන, හරි ම ලස්සනට යන ඒ ට්‍රිප්වල
දී ළමයි සින්දු කියනවා. මල් සුගන්දේ වගේ සින්දුවල ඉඳලා ඕලු පිපීලා වගේ
ලස්සන සුභාවිත ගීත... ඉතින් ඒ සින්දුවල සද්දේ වැඩිවෙන කොට "ළමා...යි..."
කියල සද්දෙට කතා කරල ළමයින්ට රවලා ළමයි නිහඬ කළ එක ගුරුවරියක්, මේ
අවුරුද්දේ අපි ගිය ට්‍රිප් එකේ දී සුරාංගනීට මාළු ගෙනාවා සින්දුවට ඩෙනිමකුත් ගහගෙන ඩාන්ස් කරනවා... ඔන්න බලන්න ලකී කාලය මැවූ වෙනසක අරුම..."
සැබෑම ය. කාලය බොහෝ දේ වෙනස් කර ඇති බව පෙනේ. මම එය නිවැරැදි බව හෝ වැරදි බව නොකියමි. එය ඔබේ තීරණයකි. වෙනසක් ඇති බව පමණක් කියමි.
මහ
පාන්දර යොහානිගේ "යං යං හීනෙට ඇවිදන් යං" අසමින් ලියූවෙමි. හීනෙට ඇවිදගෙන
කෙසේ වෙතත් නිදාගෙන හෝ යා යුතු බව සිතමින් මෙය මුහුණු පොතට දැමූයෙමි. ඔබේ
අදහස් මට වටිනා බැවින් අදහසක් කියා යනු ඇතැ යි සිතමි.ලකී ධනංජය
2021.12.20
සොඳුරිය, නුඹේ මතකය මත
චලිත වන හැඟුමන්
තුළින් හට ගෙන
රිංගා ගොස් හදවතට තට්ටු කළ
කාරුණික හැඟුමන්
ඉතාමත් ආදරෙන්
මා සිතින් ඉවත ලා
ලියමි යළි රකුසු වත
නුඹ මා වෙතින් ඉවත් ව ගිය දා
ඒ මිහිරි හැඟුමන්
නුඹ සමඟ ම නික්මුණා නම්
මෙවන් වේදනා
නොවේ කිසි දා මට
පෙර සිටි අයුරින් ම
රකුසු වෙස් ගන්නට
යළිත් සිදු වේ ය මට
එ සේ නොවුණ හොත්
මේ විඳින වේදනා
දවා අළු කර යාවි
මගේ මේ හදවත ම
එවිට
අවසන් ව යනු ඇත
දෛවයේ රඟ මඬලේ
මගේ ජවනිකාවන්
ඉඩ තැබිය නොහැකි ය එයට
මා නිසා රැකෙන වුන්
සිටිනා බැවින් මට
නික්ම යා නොහැකි ම ය
යුතුකම්, වගකීම්
තුළින් මා බැඳී ඇත
එ බැවින් සොඳුරිය,
නුඹේ මතකයන් හදවතින් කටු ගා
යළිදු අර ගන්නෙම් මම
පෙර පුරුදු රකුස් වෙස... ලකී ධනංජය
2022.01.09
